Hayatın zor geçtiği günler ne çokmuş. Bazen akşam olmaz ya. Bu gün de öyleydi. Beklediğim bir telefon. Sanki aylarca beklemişim gibi. Hem beklemek, hem korkmak nasıl da üstüste binen duygularmış. Bocalamanın insanı nasıl derinlere sürüklediğini bu güne kadar anlamamışım meğer.
Neyse ki telefonu kaldırdığımda kalpten ölmedim. Kurtulduk mu peki. Hayır. Sadece biraz daha gün kazandık. Bitiş çizgisine kadar rüyalarımız görmeye devam.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder