Deneme 1/2

-N'oldu ? diye sordu Aylin.
-Nasıl gidecek mişiz köye?
Erhan gömlek cebinden bir sigara çıkarıp dudaklarının arasına koydu. Çakmak için diğer ceplerini karıştırırken söylendi.
-Bilmiyormuş beyimiz. Garın çıkışındaki taksilere sorarız.
Montunun cebinden çakmağı buldu. Sigarasını yaktı.
İlk nefesi çekerken kafasının meşgul olduğu belliydi. Bir an Aylin'le göz göze geldiler.
-Mecburdum Erhan dedi Aylin. Bunu sen de biliyorsun. Babama sözüm var.
-Tamam tamam. diye cevapladı Erhan sabırsız hareketlerle. Sigarasını yere atıp ayağıyla söndürdü. Bişey demedik. Gidiyoruz işte.
-Aklından geçenleri biliyorum. Ama...
-Tamam büyütme gidiyoruz işte bişey dedim mi ben?
Aylin'in lafını yarıda kesip valizi yüklendi Erhan.
Zaten bütün gece otobüste uyuyamamıştı. Bir de Erhan'ın bu sinirli ve sabırsız tavrı iyice canını sıktı.
Küçük çantasını da kendisi alıp Erhan'ın peşine düştü

Deneme 1/1

Otobüsten indiklerinde ikisi de sersem gibiydi. Muavin hızlı hareketlerle bagajdaki valizleri kaldırıma yığmaya başladı. Sabah serinliğinde bütün yolcular hafif büzüşmüş bir halde sıranın kendi bağajlarına gelmesini bekliyordu. Aylın el çantasını üstün körü yoklarken, Erhan da gözü muavinde otobüse yavaş adımlarla yaklaşıp sordu.
- Kardeş. Beyler köyüne nasıl gideriz burdan ?
Muavin önce duymazlıktan gelmeyi denedi. Uykusunu alamamasının verdiği asabiyetle dişlerini sıktığını anlamak için yüzüne bakmaya bile gerek yoktu. Başını kaldırmadan ;

- Garın kapısındaki taksilere sor abi, bilmem ben.

Bir şeyler söylemek ister gibiydi Erhan. Hemen vazgeçti. Bağajdan çıkarılan valizlerin arasından kendisininkine uzanıp yanına doğru çekerken memnuniyetsizliğini belirten bir tonla muavine teşekkür etti.

İnsan olmak

Yeryüzü tıka basa canlılarla dolu. Sadece insanlar değil. Hayvanlar, bitkiler. Gözümüzle görmediğimiz, görmediğimiz için de varlıklarından bihaber olduğumuz daha nice formlar. Varlıklarını bilmesek de, yaşamımızı borçlu olduğumuz nice canlıyla beraber paylaşıyoruz bu gezegeni. Hiç bir canlıyla kendi yaşantımızı kesin çizgilerle ayıramadığımızı da fark ediyoruz hepimiz. Birbirimize sıkı sıkıya bağlı yaşamları sürdürdüğümüzü ise sadece "sözde" biliyoruz. Hayatına son verdiğimiz her canlı, aslında yeryüzünden silinirken bizden de bir şeyler götürüyor. Sadece bizden mi? Yokoluşun sınırından geçerken, tanımadığımız, bilmediğimiz canlılarda da bir şeyleri eksik bırakıyor. Canlılardan geçelim. Alanı daraltıyorum artık. Zarar verdiğimiz her canlı yüzünden tanımadığımız bir insanı eksik bırakıyoruz. Şiddet uyguladığımız bir kedi ya da köpeği insanlara karşı güvensizliğe itip, belki bir köşe başında oynayan küçük bir çocuğa zarar vermesine sebep olduğumuzu düşünsenize.

Hadi canım demeyin. Doğanın dengesini bozup da üstümüze yağan bereketli yağmur damlalarının sayısı azaldıkça, pek çok meyvenin mutfağımıza daha az girdiğini görmüyor muyuz hepimiz?

Bizden aldığını tekrar bize veren doğayı suçlama eğilimi hepimizde var ise de, içten içe yaptıklarımızı sorgulayan da pek çok akıl sahibi var aramızda şükür. Hayatın bir etki-tepki mekanızmasını da içinde barındırdığını görebilen basiret sahibi pek çok insanın çığlıkları da daha fazla yükseliyor artık.

Mesele sadece ozon tabakasının delinmesi, fabrika atıklarının çevreyi kirletmesinden öte. Suçlayabileceğimiz sadece küçük bir zümre değil. Şu an nefes alıp veren bütün insanlar öfkeleriyle ya da sevgileriyle dünyamıza bir şeyler katıyor ya da bir şeyleri eksilterek bütün canlıları bir şeylerden mahrum bırakıyor. Bu tüketimi kutsallaştıran hayat tarzı, yavaş yavaş bizim hayatlarımızı da küçültüyor. sakındığımız her sevgi ışığı bizim hayatımızı da monotonlaştırıyor.

Niye mi söyledim bu kadar sözü. Kapıda küçük bir sohbette bulunduğum komşum yüzünden. Sekiz yaşındaki oğluna kuduz aşısı vurdurmuş. İçi öfke doluydu. "Bütün sokak hayvanlarını zehirlemeli belediye" diye bir nefret dolu bir cümle sarfetti ki, beni zehirleyeceklermiş gibi gayri ihtiyari bir adım geriledim. Aramızda sanki alev alev bir duvar oluştu. Yüzümü yaladı sanki içindeki öfkenin alevleri. Çenem kitlendi hiç bir şey diyemedim. İki hafta önce arka bahçeden inleyen kedi mırıltıları ile birbirine karışan çocuk haykırışlarından bahsedemedim. O (kahkaha diyemeyeceğim) zevk dolu çocuk haykırışları arasında oğlunuzun da sesi var mıydı? diye soramadım. Sessiz, bitkin bir "yaa..." sözcüğü anca çıktı dudaklarımdan. Sokakları mesken tutan kimsesiz hayvancıkların iniltisinden bile sessiz, küçük bir nida.

Korkunun kucağına düşen bir hayvancığın saldığı korku, öğrendiği yaşayan bir küçük çocuğun hayatıyla nasıl da kesişmiş değil mi?

Velhasıl yaşayışımıza dikkat etmeliyiz derim ben. Çevremize yaydığımız her sevgi tomurcuğu bizim çevremizde çiçeklenir. Savurduğumuz her öfke yangını, bizim hayatımızı çoraklaştırır.

Güzel yaşantılar dilerim hepinize.

yeni Hedef

Merhabalar.
Bu bloğu açarken düşündüğüm çizgiyi oluşturamadım. İtiraf ediyorum. Ya da bilinçaltında bambaşka bir düşüncem vardı da anlayamamıştım. Artık bloğumu olması gereken çizgiye taşıyabilmek için uğraşmalıyım.

Bir dertleşme daha

Hayatın zor geçtiği günler ne çokmuş. Bazen akşam olmaz ya. Bu gün de öyleydi. Beklediğim bir telefon. Sanki aylarca beklemişim gibi. Hem beklemek, hem korkmak nasıl da üstüste binen duygularmış. Bocalamanın insanı nasıl derinlere sürüklediğini bu güne kadar anlamamışım meğer.

Neyse ki telefonu kaldırdığımda kalpten ölmedim. Kurtulduk mu peki. Hayır. Sadece biraz daha gün kazandık. Bitiş çizgisine kadar rüyalarımız görmeye devam.